دلتنگیهای ادمی را باد ترانەای میخواند. شاملو

دلتنگی‌های آدمی را
،باد ترانه‌ای می‌خواند
رویاهایش را
،آسمان پرستاره نادیده می‌گیرد
و هر دانه برفی
.به اشكی نریخته می‌ماند

،سكوت
سرشار از سخنان ناگفته است؛
،از حركات ناكرده
اعتراف به عشق‌های نهان
.و شگفتی‌های بر زبان نیامده

،در این سكوت
.حقیقت ما نهفته است
حقیقت تو
.و من

شاملو احمد