نە استقلال خواهی پدیدەای امروزی است و نە تجزیە طلبی رویدادی مختص دوران ما، هر دو واژە همسان مرزها پیرند
تجزیە طلبی کلمەای منفی و واژەای شبیە بە اتهام است کە بیشتر از جانب قدرت سیاسی یا معتقدان بە چهارچوب مرزهای مشخص علیە مخالفان یا استقلال طلبان بکار بردە میشود. شاید بتوان گفت کە، تجزیە برای مردمان یک کشور همیشە حکم جدا شدن یک بخش از بدن را داشتە و کمتر قدرت سیاسی در جهان بودە کە بدون اجبار بدان تن دادە باشد. در واقع تجزیە طلبی بیشتر مواقع همراە با جنگ داخلی و ویرانی همراە بودە و سالها این جنگ ادامە داشتە است
استقلال طلبی کلمەای مثبت در ادبیات سیاسی است کە از جانب گروههای جدائی طلب مورد استفادە قرار می گیرد. شور و شوق استقلال طلبی بحدی است کە مردم استقلالخواه معمولن در بدترین شرایط زندگی حاضر بە پرداخت هزینەی گزاف ان هستند و با نوعی فداکاری و از جان گذشتگی مسیر طولانی و سنگلاخ استقلال را طی میکنند. تعدادی مانند سودان جنوبی بعد از نزدیک بە ٢٨ سال جنگ داخلی و جان باختن ٢ میلیون نفر، بە استقلال دست می یابند. و گروهی مانند ببرهای تامیل بعد از ٢٦ سال جنگ داخلی و ویرانی کشور و کشتە شدن بسیاری شکست میخورند، و روزی از نو و روزگاری از نوتا موقعیتی دیگر

براستی مردم یک کشور چرا باید در مقابل تجزیە طلبان بایستند، مگر نە اینست کە روزی خود تجزیە طلب بودەاند؟ یعقوب لیث ، ابو مسلم خراسانی ، ال بویە،صفاریان و طاهریان همە ایرانیانی بودند کە بدلیل استقلال خواهی و تجزیە طلبی از خلفای عباسی هنوز در بین ایرانیان محبوب هستند. چرا ان خوب بود و این بد است؟

اما چرا استقلال؟ چە نعمتی و چە رفاهی و چە گنجی در این کلمە نهفتەاست کە گروههای انسانی یا ملیت و قومیتی با وجود هزینەی گزاف ان برای بدست اوردن ان تلاش میکنند؟
مگر چە اشکالی در کنار امدن و توافق فرهنگهای متفاوت در امریکا، سوئیس، کانادا و هندوستان و… برای باهم زیستن وجود دارد، کە مردم سودان جنوبی راهی دیگر را برای گریز از ان برگزیدند؟