«سازش در قاموس الهەی جنگ خودکشی است»

انتظار از آرس یا اَریز «الهەی جنگ» برای تن دادن بە سازش در داخل و صلح  با خارج امری منطقی و حتی معقول بنظر نمی‌رسد در واقع آرسیان، در فضای صلح  و سازش نمی‌توانند نفس بکشند، جنگ وسیلەی بقای انهاست و کسی روی عامل بقایش مصالحە نمی‌کند.(١)؛

جمهوری اسلامی اختلافات خود را باجهان پیرامونی چنان گستردە و عمیق کردەاست، اگر بخواهد هم نمی‌تواند با آن‌ها بە یک همزیستی مسالمت آمیز برسد. خصوصا بعد از قدرت گیری آقای خامنەای «جنگ طلبی»، برای اکثر قریب بە اتفاق گروەهای بانفوذ در داخل هیئت حاکمە ایران وسیلەی کسب قدرت بودە و هر کسی در این هیئت حاکمە از «مدارا، تفاهم، تعامل و همزیستی» دفاع نمودە، کنار گذاشتە شدە است. ؛
غلظت وفاداری و اصالت پایبندی شخصیت‌ها و گروەهای بە قدرت سیاسی «ولایت فقیە» بە شدت جنگ طلبی آن‌ها بستگی دارد. واژەگانی مانند «سازش و صلح» بە تسلیم طلبی تعبییر و «سازش ناپذیری» بە هویت سران حکومت تبدیل گشتەاست. می‌توان ادعا کرد کە سران جمهوری اسلامی و دستگاەهای تبلیغی آن بە گویش و زبان خشونت آمیز و ناسازگاری با جهان پیرامونی معتاد گشتە‌اند. ؛
اکنون معرف ابهت ولی فقیە در بین هواخواهانش در همەی گیتی «سازش ناپذیری» او در مقابل دشمنان است. وسایل ارتباطی جمعی حکومت سالهاست کە «سازش را خیانت، صلح را بیهودە و تفاهم را ناممکن» می‌شمارند. اگر بپذیریم کە «جنگ طلبی» بە خصلت حکومت تبدیل نشدە و تنها وسیلەی تبلیغی وی است از دست دادن این سلاح برای جمهوری اسلامی، بە معنی از دست دادن تمام داشتهائی است کە هویت، جوهر و فلسفەی وجودی خود را بە وسیلەی ان تعریف نمودە است. بنابر این دور از ذهن است کە از آن دست بردارد.؛

١-  منظور این نوشتە، سازش یا صلح شفاف در مذاکرات مشخص و علنی است و سازشهای پشت پردە یا حتی تسلیمهای  نهانی را رد نمی کند، چنانکە در قبل از حملە بە افغانستان و عراق مذاکرات نهانی و توافق هم اتفاق افتادە بود.؛