من کە از نزدیک همە انها را میشناختم! یعنی شاید چهرشون را ندیدە باشم و اسم و رسمشون را ندونم!                                                         اصلن دونستن اسمشون چە چیز را تغییر میدهد؟ محمد، احمد، توفیق، قادر و هرنامی دیگر… من زندگیشون ، شرایط زیستشون و احتیاجشون را میشناسم.                                                                                                                                                                             میدانم کە همە انها تمام سرمایەاشان، هست و نیستشان و روزی زن و بچەاشان در بودن بار بر کوڵشان بود… انها کە نان و دفتر مشق بچەهایشان را میبایست ازدهلیزهای مرگ عبور میدادند تا حیات را در رگان بچەهایشان تداوم بخشند و قلم را در دست فرزندانشان بچرخانند… شاید روزی این قلمها بنویسند از تحقیرهای زندگی، از بارهای بر کوڵ و کوڵ های زیر بار

من همەی انها را میشناختم نە با اسم و رسم ، با نشانەها از تحقیرشدنهایشان ، از روی امیدهایشان در یاس مفرط انگاە کە سربهای داغ در سمت راست

چپ ،جلو و عقب زمین میخورد و نسیب انها  یک بار دیگر هستی برکوڵ در سکوت شب بە خلوت کلبە بازگشتن بود

افسوس کە اینبار  نشانەگیری، مرزبانان و پاسداران ولایت حکایتی دیگر دارد و  ٧٤ کلبە در انتظار کوڵهای زیر بار بە عبث هنوز چشم انتظار تداوم حیاتند

یاد بچەهای می افتم کە شاید کم کمکی ریاضی اموختە باشند ودر هنگامە هایی کە  در سکوت و امید چشم بە در، منتظر کوڵهای زیر بار هستند بە ذهنشان

…خطور کند کە سه هزار میلیارد تومان را اگر بار پشت کرد، ایا ٧٤ نفر میتونند انرا حمل کنند؟

…………………………………….