”آرزوهای جمهوری اسلامی ایران در کنفرانس جنبش عدم تعهد”

 سران کشورهای جنبش عدم تعهد برای برگزاری شانزدهمین کنفرانس دورەای کە هر سە سال یکبار تشکیل می‌شود، بە ایران می‌آیند. پانزدهمین اجلاس آن در شرم الشیخ مصر بە میزبانی دیکتاتور وقت آن کشور حسنی مبارک برگزار شد. ؛
شکی در اهمیت و جایگاە این اجلاس نیست، اما سؤال اینجاست کە آیا جمهوری اسلامی کە بە فرصت سوزی در بهرە برداری از موقعیت‌های بین‌المللی مشهور است، می‌تواند از این فرصت برای فرار از ایزوله شدن بیشتر درعرصه بین‌المللی استفادە کند؟
جمهوری اسلامی از هم اکنون انتظارات خود را از برگزاری این اجلاس بر زبان می‌راند. انتظاراتی کە بیشتر بە آرزو شبیه هستند تا موقعیت‌های دست یافتنی. یکی از این موضوعات ”بحران در سوریە” است. آقای رامین مهمان پرست در حاشیە نشست کارشناسان کشورهای عضو گفتند:”یکی از اتفاقات مهم که در حاشیه این اجلاس برگزار می‌شود موضوع سوریه است”. حکومت ایران انتظار دارد کە از راە این کنفرانس نتنها حکومت بشار اسد را حفظ نماید بلکە مشروعیتی دوبارە برای حکومت سوریە کسب کند. تقریباً دو هفتە پیش عضویت سوریە در سازمان کنفرانس اسلامی بە حالت تعلیق درامد و تمامی کشورهای عضو سازمان کنفرانس اسلامی هم عضو جنبش عدم تعهد هستند. طبیعی است کە آن‌ها در مقابل ورق سوختەای بنام بشار اسد موضع خواهند گرفت. امروز مرسی هم قبل از سفر بە تهران اعلام کرد کە پشتیبانان نظام بشاراسد از پشتیبانی وی دست بکشند و افزود، نظامی کە مردم خود را قتل و عام میکند نباید پابرجا بماند. بنابراین انتظار نمی‌رود کە ایران بتواند در مورد سوریە موفقیتی بدست بیاورد و اگر روی این موضوع بیشتر تاکید کند چە بسا با واکنش تند سایر اعضا مانند مرسیرئیس جمهور جدید مصر کە از اعتبار بسیار بیشتری از حاکمان ایران برخوردارند، بشود و از همان شروع کنفرانس، جنبش عدم تعهد را بە دودستگی بکشاند.؛

ایران انتظار دارد کە جبهەی ضد اسرائیلی بە رهبری خود را کە اکنون تنها شامل حاکمان ایران، گروە تروریستی حزب اللە لبنان وجنبش حماس است، گسترش دهد. تلاشی کە حاضر شد برای نیل بە آن پیام قاطع ابومازن را جدی بگیرد و از اسماعیل حنیە نخست وزیر تشکیلات حماس مستقر در غزە و تحت حمایت خود بخواهد کە کارت دعوت شرکت رسمی خود را کە بە وسیلە محمود احمدی نژاد فرستادە شدە بود، مسترد نماید و احیانا بعنوان ناظر در جلسات شرکت کند. در این مورد مهمان پرست سخنگوی وزارت امورخارجە امروز گفتند:” از فلسطین تنها از محمود عباس (ابومازن) به طور رسمی برای شرکت در اجلاس دعوت شده است”. این در حالی است کە قبلا خبر دعوت رسمی اسماعیل هنیە بە کنفرانس از طرف دفتر اسماعیل هنیە گزارش گردیدە بود و این عقب نشینی حکومت ایران خوشایند حماس نخواهد بود. البتە باید اضافە کرد کە در دە سال گذشتە جمهوری اسلامی کوشش فراوانی نمود کە با سازشکار خواند عباس، مذاکرە با اسرائیل را خیانت بە حساب آورد و جنبش حماس را جای گزین آن نماید، تلاشی کە بجز دودستگی در بین فلسطینیان سودی برای حماس دربرنداشت ولی باعث مطرح شدن ایران بە عنوان دشمن شمارە یک اسرائیل در افکار عمومی جهان عرب گردید کە با بهار عربی بسیاری از رشتە های بافتە شدە ایران پنبە گردید واسلام ستیزە جوی ولی فقیە در نبرد با اسلام معتدل ترکیە بە شدت رنگ باخت و ترکها تاحدود زیادی، بافتەهای ایران در جهان عرب را زیرکانە قاپیدند، و تنها هزینەای کە بابت ان پرداختند کشتی بنام مرمرە بود. ؛
اما مهمترین انتظارجمهوری اسلامی همزمان با تنش زدائی بین روابط سرد وگاها متشنج خود با کشورهای مطرح جنبش عدم تعهد مانند مصر، عربستان سعودی و ترکیە، ایجاد حلقەای از دوستان بین المللی جهت نپیوستن بە کشورهای تحریم کنندەی ایران است تا برای دور زدن تحریمهای بین المللی و ادمەی برنامەی هستەای از آن سود ببرد، انتظاری کە بە این سادگیها در مقابل غولهای اقتصادی بدست نخواهد آمد البتە در میان این کشورها، میتوان انتظار داشت کە تعدادی از انها مانند حکومت عراق و سوریە کە با غرب روابط حسنە ندارند با ایران همدلی کنند.؛
اما نظام جمهوری اسلامی اگر در برگزاری این اجلاس بە هیچ یک از اهداف خارجی خود نرسد، علا رغم پنج روز تعطیلی پایتخت و مخارج هنگفت آن، بە خاطربعد تبلیغی ان در داخل و خارج کشور راضی بنظر میرسد. امروز وزیر امورخارجە آقای صالحی در مصاحبە با تلویزیون جمهوری اسلامی بە نقل ازخبرگزاری مهر گفتند:” با تبریک به ملت ایران برای اقتدار فزاینده جمهوری اسلامی ایران در عرصه جهانی، ایران کشوری اثرگذار و نقش آفرین در عرصه بین المللی است و لذا در مسائل منطقه ای و جهانی بدون حضور ایران همه کارها به بن بست خواهد رسید.”؛

ایران میتواند از کنفرانس و جایگاە ریاست کنفرانس کە از مرسی تحویل میگیرد، برای تنش زدائی بین خود و گروە ٥ + ١ در مذاکرات هستەای سود ببرد، اما آنچە حاکمان ایران انتظار دارند پشتیبانی در مذاکرات نیست، بلکە پشتیبانی در رویاروئی است کە هیچ حکومتی بدان رضایت نخواهد داد.؛